Zdjęcie: z otwartych źródeł
Może to wyglądać na oznakę ryzyka, ale czy naprawdę jest to tak jednoznaczne?
Związki z dużą różnicą wieku wywołują u rodziców silne emocje: niepokój, nieufność, wątpliwości co do motywów partnera, a czasem rozpacz. Zwłaszcza jeśli córka wybiera mężczyznę starszego o 15, 20 lub więcej lat. Może to wyglądać na oznakę ryzyka, ale czy naprawdę jest to takie jednoznaczne?
Jak zachować relacje z córką, radzić sobie z niepokojem i o czym warto rozmawiać, opowiedział dla RBC-Ukraine Life Coach Vitaliy Kursik.
Dlaczego ta sytuacja jest niepokojąca dla rodziców
On ją wykorzysta. To pierwsza opinia rodziców, którzy uważają, że dorosły mężczyzna, który angażuje się w związek z dużo młodszą kobietą, jest oszustem, manipulatorem.
Ma niezrealizowane ojcostwo. Rodzice uważają, że chce odgrywać rolę „tatusia”, bo jest starszy, doświadczony, bliższy wiekiem im samym, więc nie nadaje się dla córki.
Nieuzasadnione oczekiwania. Rodzice wyobrażali sobie córkę u boku miłego, młodego mężczyzny w jej wieku, z którym będą budować wspólną przyszłość.
Utrata kontroli. Kiedy córka wybiera starszego mężczyznę, jej uwaga przenosi się na niego, co symbolizuje dorastanie dziecka. Powoduje to strach, a nawet ból dla rodziców.
„Po pierwsze – bądźmy szczerzy. Dla większości rodziców nie jest to łatwe. Przez głowę przebiega cały film: „On ją wykorzystuje!”, „Co on robi z tą młodą?”, „Na pewno nie chodzi o miłość!”. „Czy ona znalazła sobie tatusia?”. I tak dalej…”, mówi ekspert.
Wyjaśnia, że wiek jest tylko jednym z parametrów. A to, czy jego córka jest z nim szczęśliwa, czy nie, zależy nie od niego, ale od jakości związku.
„Tak więc przed zrobieniem sceny (lub odwrotnie – zignorowaniem sytuacji) rodzice powinni dowiedzieć się, co dokładnie powoduje ich niepokój – strach z powodu bezpieczeństwa córki, myśl, że nie będą w stanie kontrolować sytuacji, że ten człowiek nie będzie pasował do idei „idealnego zięcia”. Warto pamiętać, że córka jest już dorosła i ma prawo dokonać własnego świadomego wyboru” – mówi Vitaly Kursik.
Co musisz wiedzieć, zanim wpadniesz w panikę
Różnica wieku sama w sobie nie jest patologią
Według Journal of Social and Personal Relationships, pary z różnicą wieku wynoszącą 10-15 lat nie mają gorszych wyników w związkach niż pary bez takiej różnicy – pod warunkiem, że są dorosłe i istnieje między nimi kontakt emocjonalny.
Ważniejsze jest nie to, ile ma lat, ale jak wpływa na twoją córkę
- Czy szanuje jej wybory?
- Czy wspiera jej rozwój?
- Czy izoluje ją od rodziny?
- Czy nie ma presji emocjonalnej lub finansowej?
Jeśli odpowiedzi są pozytywne, warto wziąć pod uwagę, że jest to jej doświadczenie i wybór, a nie zagrożenie.
Jak rodzice mogą odpowiednio zareagować
Nie oceniaj publicznie. Najgorsze, co możesz zrobić, to krytykować swojego partnera przy córce. Będzie go bronić, nawet jeśli sama w to wątpi.
Zadawaj pytania, a nie moralizuj. Zamiast: „Jest wystarczająco stary, by być twoim ojcem!” – lepiej: „Co cię w nim pociąga?”, „Jak widzisz swoją przyszłość za 10 lat?”, „Jak się przy nim czujesz?”. To tworzy przestrzeń do dialogu, a nie konfliktu.
Nie ignoruj swojego niepokoju – ale też nie reaguj na niego. Jeśli coś jest niepokojące – nie skupiaj się na emocjach, ale na zachowaniu:
- Czy on kontroluje jej ruchy?
- Czy powstały zależności finansowe?
- A może córka zmieniła się w zły sposób (zmęczenie, izolacja, niepokój)?
Czego zdecydowanie nie powinieneś robić
- Nie zrywaj kontaktu, nawet jeśli to boli. Po popełnieniu błędu córka wróci nie do miejsca osądzania, ale do miejsca, w którym chce być wysłuchana.
- Nie angażuj się w „obalanie” swojej partnerki za jej plecami. Powoduje to zaniedbanie i jeszcze bardziej odpycha.
- Nie rujnuj od razu relacji z jej wybrankiem, tylko dlatego, że jest starszy. Może być dobrym człowiekiem i naprawdę kochać twoje dziecko.
- Nawet jeśli wydaje Ci się, że to wciąż „takie dziecko” – to właśnie teraz uczy się budować relacje. A wsparcie jest zawsze skuteczniejsze niż presja.
„Zdziwiłbyś się, jak wiele dojrzałości możesz dostrzec w swojej córce, jeśli dasz jej przestrzeń do powiedzenia, zamiast wymyślać wymówki. Ponieważ kiedy rodzice udają, że „wiedzą lepiej” – dzieci się zamykają. A kiedy rodzice są zainteresowani, ale nie naciskają – wtedy buduje się zaufanie i zrozumienie” – podsumowuje Vitaly Kursik.
